Foto: Chris Becker
We weten het maar half
wie ze waren,
wie ze wilden zijn
of hoopten ooit te worden.
Hun grote bruine stoel staat in de woonkamer
van mijn ouders
met diepe rimpels in het leer.
Door dragen van zoveel gewicht
barst zelfs de huid van een oude koe open
alsof na zoveel uren zitten, een heel mensenleven lang
de ziel erin is gekropen.
Grootouders. Groot en altijd ouders
Ook als ze er niet meer zijn?
Mijn moeder zit uren in de stoel
hopend dat tegen de avond
er via plooien op de armleuning
langzaam stukjes leven omhoog komen.
Margit
Mooi!
Dankje!?✨ (niet autobiografisch dit he! Maar misschien herkenbaar..)