Leven zonder een Menukaart

* Combineer wat je wilt, wanneer je het wilt. Alles kan en mag!

Mijn bord pasta glijdt nog net niet van mijn schoot. Aan tafel is beter, dat weet ik wel. Voor je houding. En vooral voor het tempo waarin je de spiraalvormige fusilli in je mond stopt. De snelheid van m’n kaken is op de bank veel te hoog, het bewustzijn angstvallig laag. Automatisch ontgrendel ik mijn telefoon. Nieuwsberichten flitsen voorbij. Het zorgt ervoor dat ik zover wegzak in mijn bank dat er geen weg terug meer lijkt te zijn. Mijn kiezen kauwen vermoeiend. Al dente me hoela. Ik probeer een pasta stukje te lozen bij mijn kat. Geïrriteerd trekt ze haar neus op.

ZOET
Het echte nieuws sla ik over, gaat toch allemaal over corona of Trump.
“Chandler gaat trouwen!”, kijk dat is nog eens interessant. We keken vroeger altijd de serie Friends op donderdagavond. Met het hele gezin. Behalve mijn ene broer, die vond er niks aan.

HARTIG
Mijn telefoon meldt een volgend bericht. Ik zie de foto van een gezellige straat. Kroegjes en bomen zijn knus verlicht met honderden kerstlampjes. Met witte letters staat er: Horeca heeft de hoop opgegeven om met Kerst open te zijn. Nog steeds niet dus. Ik had al gelezen dat café KULT in Groningen wanhopig berichtjes rondstuurt via social media. “Een leven zonder KULT is KULT zonder L!”. In de hoop dat mensen geld overmaken. Ondertussen lig ik op de bank alsof het mijn bed is. Het bord pasta wiebelend op mijn buik. Ik vraag het me af. Is ons leven écht kut zonder alle cafés, barretjes en restaurants?

WARME DRANKEN
Terwijl we met ons gezin vroeger de afleveringen van Friends verslonden, droomde ik als meisje van 14 jaar oud over later. Over mijn toekomstige vriendengroep met wie ik elke dag koffie zou drinken. In “Central Perk”, net zoals in Friends. Veel doelen van “voor mijn dertigste heb ik…” zijn nog niet behaald. Maar koffiedrinken met vrienden in een café doe ik veel. Of nouja deed. “Central Perk” heet in mijn leven “Concerthuis”. Een café op ongeveer 5 minuten fietsen. Ik zat er bijna elke dag. Buiten op het terras of binnen op de vintage stoelen en banken. Uren te praten. Met alle mensen die ik liefheb. En met het personeel die stiekem ook voelen als vrienden. Maar waar ik nooit zeker van weet of ze dat gevoel ook bij jou hebben. Ben ik niet gewoon een vaste klant? Of misschien slechts Mevrouw Cappuccino met Havermelk. Of zag jij dat misschien anders?

KNOFLOOK OLIJVEN
Ik zet mijn lege bord op het aanrecht en schuif het plastic schepje vol met gemalen koffiepoeder. Van mevrouw Cappuccino met Havermelk naar zwarte filterkoffie van de LIDL. Want elke dag Concerthuis is verleden tijd. Ik slurp mijn filterkoffie weg. Mijn neusgaten half dichtgeknepen om het zuur buiten mijn smaakpapillen te houden. Terwijl ik als een barista het laatste drekje koffie uit het filter pulk, vraag ik me af hoe het met je is.

BORRELEN
Ik noem je maar even naar de beroemde barman in Friends: Gunther. Ik weet nog altijd je echte naam niet. Normaal zigzag je met borden vol afgekluifde etensresten en afgelikte wijnglazen tussen alle tafels door. Omdat het je passie is. Voor het loon hoef je het niet te doen. Denk ik. Hoe is het met jou? In je kleine huis. Gok ik. Waar je weinig bent. Met tweedehands meubels en een zelfgemaakte bar in de keuken. De lekkerste whisky’s netjes naast elkaar gezet op het donkerbruine hout. Warm licht schijnt door de Jack Daniëls fles en de oranje verdoving glanst mij verleidend tegemoet. Overal de lege wijnflessen als kandelaar. Met dunne witte kaarsen waarvan het kaarsvet in lange slierten over het oude etiket drupt. De horeca is jouw leven. Maar wat is jouw leven nu? Je voelt als een vriend. Maar we zijn nog nooit bij elkaar thuis geweest en ik heb ook je nummer niet.   

TOETJES
Het was in het Concerthuis waar ik mijn allerlaatste eerste date had. Waar ik cappuccino’s met mijn beste vriendin dronk toen ze zwanger bleek te zijn. Waar ik de pancakes met mijn broer at, toen hij vertelde dat hij eindelijk werk had gevonden. Waar ik heen ging als ik even niet wist wat ik met mijn leven moest. Want ik zat er vaak ook alleen, met een boek. Half onderuitgezakt op een versleten bank, met de lekkerste koffie van de stad. Beetje kletsen met Gunther en al zijn leuke collega’s.  

Ik mis de horeca en dat mag je best weten. Ik overleef het zonder. En de wereld vergaat niet. Dat is allemaal waar. Maar jullie maken het leven wel een beetje leuker.

Dus ik zeg op alles “ja!”. De eerstvolgende keer dat je weer net iets te snel bij mijn tafeltje staat. “Ja!” Ik lust best nog een koffie, en ja ik wil ook de lunchkaart. Foodsharing, leuk. Een toetje? Heel graag zelfs. Wanneer alles weer kan en mag bestel ik de hele kaart. Ik maak het goed. En het komt goed. Echt. Ik beloof het je.

*LICHTE TREK: 1 GERECHT – GROTE TREK: 2 GERECHTEN – HONGERR: 3 GERECHTEN