Nora

Soms wis ik de nieuwe beelden van haar uit mijn hoofd. Ogen dicht, terug naar toen we nog twaalf waren. Soms hoor ik zinnen van Nora in mijn gedachten. Als ík later groot ben… Soms zou ik willen dat ik haar klank nooit gekend had. Dat de trillingen in mijn oren niet herinnerden aan ons leven samen. Soms bedenk ik me dat er een keuze was. Om haar niet aan te zetten, te doen alsof ze nooit heeft bestaan. Soms had ik gewild dat ik haar ogen nooit meer had gezien. Dan was Noor nu nog een kind geweest.

Het is maandagavond, ironisch genoeg. Een nieuw fris begin van de week. Zonder gezelschap in een stil huis. Wollen dekens omklemmen mijn benen. Vers gesneden gemberthee prikt vanuit de stenen mok tussen mijn wimpers in mijn ogen. De hete thee als verwarmende partner. Snel pak ik de afstandsbediening.

Het kastje van mijn televisie laadt langzaam. Altijd als ik een aflevering niet wil missen gaat het ding zwaar zoemen en lijkt het de zenders niet te kunnen vinden. Waar kunnen ze dan zijn vraag ik me af? Stekker eruit, opnieuw opstarten, vaak helpt dat.

Als ik Nora dan uiteindelijk zie is ze haast onherkenbaar voor mij. Haar wangen boller, lijf breder en ogen volwassener. Er bungelt constant een dunne witte sigaret tussen haar wijs- en middelvinger. Haar stem herken ik direct. Haar lippen vormen nog precies dezelfde klank. Lichamen brokkelen af, haren worden vet, levens gaan verschillen. En toch blijven stemmen en intonatie hetzelfde.

“Hoe kan het Noor?” vraag ik me hardop af. Ze zegt eigenlijk nooit wat terug. Ook vandaag niet. Het is de vierde maandag op rij dat ik naar haar kijk. De vierde maandag dat ze ervoor zorgt dat ik blijf turen in mijn theemok. Naar de drijvende stukjes gember, om elkaar heen cirkelend, als een soort paringsdans. Om uiteindelijk vastgeplakt te eindigen, tegen de bodem van het kopje.

Elke aflevering heeft zij ook een theemok. Een grote witte met donkerbruine vlekken bij de rand. Komt het vuil van de afdruk van haar mond? Van de thee kan het niet zijn, want ze drinkt voornamelijk gootsteenonstopper. Haar lichaam is als dat van gember, de paringsdans haar werk.

Op mijn beeldscherm zie ik een kleine kamer. Tussen de volle asbakken en oude voedselresten op haar tafel, ligt een pinpas en twee recht afgemeten witte lijntjes. Er staan vier rieten stoelen en in de hoek van de kamer pronkt het tweepersoonsbed. Met bergen vieze was en de door rook-vergeelde witte lakens. Nora woont nu in een andere stad. Haar dagen worden gefilmd. Elke maandagavond de witbruine mok met vloeistof, de jurk met oude zweetvlekken en haar herkenbare lange vette haren. En haar mond. Met losse velletjes op haar lippen als ze praat. “Noor je moet even smeren” denk ik iedere keer hardop.

Haar nieuwe leven dringt mijn eenzame woonkamer binnen. Ik ril door mijn wollen deken heen. De gedachte aan wandelen en kletsen over het schoolplein wordt overschreven met een nieuwe film. Als een videoband die per ongeluk nieuwe beelden opneemt. De oude voor altijd uitgewist. “Ik ga alles zelf doen” zeiden we op de basisschool. “En wie is dat nou precies gelukt?” vraag ik me stilletjes af. “Van niemand weet ik het echt” fluister ik de lege woonkamer in.

Elke week zie ik haar opnieuw, op televisie neemt ze nog een slok gootsteenonstopper. “Maar is verslaafd zijn een probleem, als je er zelf geen last van hebt?” zegt ze met een kinderstem. Het liefst zet ik de televisie uit, had ik haar nooit meer gezien. Stekker eruit, opnieuw opstarten. Vaak helpt dat, lieve Noor.

Kort fictief verhaal

3 Replies to “Nora”

  1. Zo rauw en puur,
    Wat het leven kan doen met mensen die je eens,
    Zo vanzelfsprekend elke dag sprak en waarvan je niet kon bevroeden dat jullie levens zo uiteen zouden gaan lopen.
    Prachtig geschreven!!

  2. Intrigerend. Je beschrijft mooi wat het met je doet. Eigenlijk wil je niet weten, het leven van Noor, toch iedere maandagavond…….. Confronterend!

  3. ‘Hoe kan het Noor’
    De laatste tijd intrigeren mij dit soort zaken mateloos. Wij zijn in de situatie dat alles ons goed gaat en dat we alles zijn en hebben wat ons hartje begeert. Niet zonder ups en downs, maar naar downs worden vanzelf weer ups. Terwijl er zoveel mensen zijn bij wie dat niet zo is. Is dit een kwestie van dat we ‘mazzel’ hebben gehad of kun je toch zaken naar je hand zetten?
    Mooi verhaal!

Geef een reactie