Haar ogen staren dof voor zich uit, de pen die ze met trillende vingers vasthoudt valt op de grond. Blauw lijntjespapier ligt klaar om beschreven te worden maar het blijft beangstigend leeg tussen de regels. Ze laat haar schouders achteruitzakken tegen de rugleuning van de bureaustoel en werpt een blik op het beeldscherm voor haar. Ze ziet de spiegeling van een grauw gezicht met een nietszeggende blik. Haar gedachten zijn weg. Ze is moe. Leeg. Op.
‘Ze’ was iemand waarvan ik dacht dat ik haar goed kende. Iemand aan het begin van een crisis. De Dikke van Dale omschrijft een crisis als ‘Een periode waarin de oude levenswijzen niet meer toereikend zijn’. Tijdens zo’n periode word je gedwongen om radicaal anders te handelen dan daarvoor.
Professionals, vrienden, familie, iedereen boog zich over de noodsituatie. Ze faalde in haar werk, het hoofd boven water houden lukte haar niet meer. Alsof ze aan het zwemmen was in een grote brei van troebel water. Een toekomst onzichtbaar en een positieve afloop onmogelijk.
Die “haar” dat was ik, het ging namelijk over mijn leven. Ik dacht mezelf goed te kennen maar ging flink onderuit. En ik kreeg labels. Een hoop. Van mezelf en van anderen.
Ik nam ontslag met het label burn-out en ik labelde mezelf als onbekwaam. Er was verandering nodig, dat was duidelijk.
Destijds vroeg ik me af of het goed is om labels te plakken op situaties. Kunnen we oordelen of iets goed is of slecht? Ik begrijp dat situaties geduid moeten worden maar vaak wordt dit acuut gecombineerd met een oordeel. De situatie op mijn laatste werkdag voélde slecht, dat is één ding wat zeker was. Ik kreeg het label burn-out, maar geen verdere uitleg. Niemand vertelde dat dit label tijdelijk was. Terwijl dit hokje mij alleen maar verder liet wegzakken. In het troebele water.
Dit speelt niet alleen bij het vaststellen van een burn-out maar ook bij andere diagnoses waarvan het bekend is dat het niet blijvend hoeft te zijn. De betekenis van een label verandert volledig wanneer de psycholoog vertelt dat het een momentopname is. Dat verandering mogelijk is.
Wij mensen houden van labels, van oordelen tussen goed of slecht. Duidelijkheid scheppen in onze complexe levens, zonder tussenweg. Maar vaak weten we pas veel later of een gebeurtenis een positieve of negatieve invloed heeft gehad.
Wanneer hulpverleners de diagnose burn-out geven en tegelijkertijd het tijdelijke aspect ervan kunnen benoemen, helpt dit. Dan wordt het mogelijk om het label te gebruiken waar het voor nodig is. Niet om verder weg te zakken maar puur om te erkennen dat er een crisissituatie is.
Terug naar mijn laatste werkdag. Zoals in films liep ik de gang uit met een kartonnen doos in mijn handen. Met daarin mijn kantoorspullen en mijn werkende bestaan. Daar ging ik, een nieuw leven in. Opzoek naar een leven dat beter past, een weg waar ik gelukkiger van zou worden.
Een sprong in het diepe. Ik zag dat op de bodem het schoonste water is, een plek waar we ineens veel verder kunnen zien. Misschien hoort een crisis wel bij het leven, om een sprong te wagen, even te zwemmen, de bodem te raken en daarna weer boven te komen drijven.
In de tussentijd hebben we ons vuil verloren en komen we lichter dan ooit weer boven water. Het geeft niet dat je kopje onder ging want je bent immers weer omhooggekomen. Het maakt je mens. Het brengt je dichterbij jezelf. Bij jou. Zwem, loop, kruip of ren je eigen pad. Niet iemand anders zijn sporen. Tussen de regels van het leven zit de ruimte om te groeien.
Waauw Margit,
Wat heb je dit weer prachtig omschreven! Jouw verhaal is mij natuurlijk al bekend, maar ik vind je zó knap en stoer dat je dit ook met ‘de rest van de wereld’ deelt!
Ik ben super trots op je en onwijs dankbaar dat je in mijn leven bent gekomen, je bent een verrijking!! ❤️
Zie je snel, lieverd!
Hee lieve Joor,
Dankjewel voor je super lieve berichtje. Nou het was wel even spannend om het te delen haha. Maar het lucht ook zo op. Het was echt tijd om dit stuk de wereld in te brengen, in de hoop dat mensen er wat aan hebben.. Je berichtje maakt me helemaal blij, heel veel liefde!! & dikke xxx
Ontroerd ben ik, mijn dochter die zo’n verhaal op papier durft en kan zetten. Eerlijk en open. Zoals je bent en zoals ik je ken. Je kiest je eigen weg met grilligheden, maar uiteindelijk bereik je iets moois en dat heet je pure zelf.
Liefs, je vader
Hee papa wat een mooi bericht van jou ♥ Dat raakt wel hoor, je omschrijft het precies goed. Mooie woorden en alleen al om de vele mooie bijzondere reacties ben ik zo blij dat het nu hier op papier staat. Heel veel liefs & X
Wat een mooie tekst Mar. Jouw eigen verhaal. Wat een rotperiode moet dat voor je geweest zijn. En kijk eens waar je nu staat! Samen met Joris beklim je de hoogste bergen. Volgend jaar door met de schrijverscursus. Een goede beslissing wat mij betreft want je teksten zijn een genot om te lezen 🙂
Liefs, Harmen
Lieve woorden, broer! Inderdaad, heel blij met waar ik nu sta en deze periode voelt al zo lang geleden. Ik ga zeker door met schrijven, het wordt alleen maar leuker nu. En beter denk ik ook wel sinds ‘ het kikkerscompliment’ haha. Wel leuk dat ik mijn oude verhaaltjes van jouw computer nu ook heb! 😉 Liefs.