Nooit stil

foto: Mike Palmowski

Kort fictief verhaal.

‘Mam, luister je wel?’ Saskia focust snel haar ogen op haar volwassen dochter; mooie blonde gewassen haren en een nette zwarte lange jas. ‘Ja Eef natuurlijk, ik luister’. Eva is prachtig en alles waar ze als moeder trots op is. Vandaag zal ze zich goed gedragen, een besluit van vanochtend. Niet laten zien hoe het echt gaat. Saskia praat langzaam en gedachten zinken weg. Hulpverleners gluren voelbaar mee vanuit de deurpost aan de zijkant van het plein. Stemmen en klanken galmen over de betonnen vloer, de hele dag door. Waarvan de specialisten zeggen dat, de geluiden die ze toch echt hoort, er niet zijn.

Saskia heeft een goede dag en wil het haar dochter vandaag eigenlijk niet aandoen om binnen te komen. Daarom staan ze samen buiten, het is eigenlijk zeer de vraag of je het zo kunt noemen. De buitenplaats is namelijk een afgesloten plein met betonnen muren met bovenaan een rand prikkeldraad. Er is geen gras of plant te bekennen. Achter hen staan twee mannen die sigarettenrook met elkaar uitwisselen, als enige vorm van dialoog. ‘Gezellig!’ roept Eva net iets te hard, waarop moeder en dochter beiden moeten lachen. Het is koud en de rest van de bewoners, huisgenoten wil ze het niet eens noemen, zit binnen de tijd te doden.

‘Hoe gaat het vandaag?’ Een lieve duw tegen haar arm, met vertraging keert ze haar hoofd naar de plek van de aanraking en dan omhoog. Saskia kijkt naar de grote, vragende ogen van haar eigen kind. De kleine rimpeltjes rondom de oogleden van haar dochter verraden dat het zware vermoeiende dagen zijn.

‘Ik wil hier niet zijn Eef, ik moet hier weg. Zo snel mogelijk’. Terwijl Saskia de woorden fluistert voelt ze haar ogen waterig worden en knijpt ze haar handen dicht tegen elkaar. Alsof het knijpen van haar handen zorgt voor controle waarvan ze constant het gevoel heeft dat het wegglipt. Weg hier. Voor Eva is het ook beter. Hoe moeilijk is het om als kind je eigen moeder naar deze plek te moeten brengen? Bij deze gedachte flitsen haar ogen onrustig heen en weer en nemen de geluiden in haar hoofd toe.

‘Mam, je moet hier blijven om beter te worden. Dat weet je toch?’ Saskia voelt hoe haar keel droog wordt en ze kruipt zover mogelijk weg in haar oude vuile jas die haast gemarkeerd lijkt door alle plekken waar ze ooit gewoond heeft. De trainingsbroek, gekregen van haar dochter, voelt als een verraad om haar benen. Ze laat haar vette korte blonde lokken voor haar donkere ogen vallen. Het leven staat getekend in haar gezicht, ooit was zij net als Eva. Zoveel is herkenbaar in de jonge vrouw tegenover haar, en zoveel ook niet.

Stemmen vullen haar gedachten en het brein lijkt overgenomen te worden. ‘Het kan niet mama, je wil zelf toch ook dat het weer stil is in je hoofd?’ Haar dochter slaat beide armen om de vieze jas van Saskia en ze voelt zich een verdrietig meisje die haar hoofd laat rusten, op de schouders van haar eigen kind.

4 Replies to “Nooit stil”

  1. Prachtig geschreven! Kippenvel.

    1. Dankjewel! En heel bijzonder om te lezen dat het raakt, het blijft namelijk spannend om verhalen te delen maar ik wil het wat meer gaan doen de komende tijd. De beste manier om meer te schrijven uiteindelijk & te blijven oefenen.

  2. Wat een mooi, ontroerend verhaal.

Geef een reactie