Momenten van snelheid

Terwijl ik bel met een meneer van de belastingdienst of wanneer ik een vraag stel in een overvolle Albert Heijn. Het zijn momenten van snelheid. Een vakkenvuller heeft wel iets beters te doen dan mijn potje pesto, zónder kaas te zoeken. Tussen alle chagrijnige mensen die moe zijn van hun werkdag. Plus ook nog de overvolle kar die staat te wachten met blikken tomatensaus die vakkundig, zo recht mogelijk, in het schap moeten worden gezet.

Het zijn momenten van snelheid met korte afgebroken zinnen, die je op een ander moment vollediger zou formuleren. Ik heb daar een aparte versie van mezelf voor; de ik-heb-een-paar minuten-de-tijd-Margit. Bewust ben ik mij van het feit hoeveel woorden ik normaliter nodig heb om iets duidelijk te maken. Schrikbarend veel soms. Alleen als de paar-minuten-margit echt nodig is, schakel ik met gemak. Zinnen kunnen korter.

Zo ook bij de huisarts, tien minuten om twee vragen te stellen. Ik zet mezelf schrap, tover mezelf om tot de kortere versie en schiet mijn vragenvuur op de man af. Het is half 9 en de nors kijkende man luistert aandachtig naar mijn woorden.

Ik zit tegenover zijn bureau en onderzoek de kamer terwijl er van alles getypt wordt in de computer. Ik zie de twee mooie grote ramen die beplakt zijn met grijs folie. Dit is zijn uitzicht, de hele dag. Het beeld op de straat is geheel geblokkeerd. Langs het kozijn is een piepkleine strook raam waar je misschien nog doorheen kunt kijken. Mijn ogen proberen met alle macht door het smalle stuk iets van de straat te zien.

Hou wordt t nou den?! Ik schrik op van het plots veranderende taalgebruik van de man tegenover me. In de straat, die we beiden niet zien, horen we bouwvakkers via een megafoon met elkaar communiceren. Het onderbreekt ons gesprek.

Stait mit de klootn veur, t blok en het gain biele! Iets van het gereedschap missen, ik vertaal het even voor de zekerheid. Mijn huisarts die normaal alleen sjieke goedgekeurde woorden gebruikt grapt; dat raampie gaat vandaag niet meer dicht. Hij wordt er blij van zo te zien en dat snap ik wel.

Drie kwartier later sta ik weer buiten. Na een fijn gesprek en met de tijd van de wereld. Vandaag kon ik daadwerkelijk praten met mijn huisarts, in lange volledige zinnen en af en toe zélfs in het Gronings.

‘T komp zoas ‘t komp zee de boer en scheet zuk in de boksem
Je kunt je druk maken om van alles en nog wat, het komt toch zoals het komt