Lessen van een duur brood

Kort fictief verhaal

De zware voordeur sloeg dicht, zijn telefoon lag nog als aandenken op het aanrecht. Daar zat ik dan op zaterdagmiddag. Tussen blauwe bezorgkratjes met verpakte plakken kaas, flessen rode wijn en het brood met de zeer indringende naam. “Liefde&Passie”. Er werd eigenlijk maar één ding van mij gevraagd op dit moment van de week. Maar ik kon het niet, ik wilde wel maar mijn armen leken vastgeplakt aan mijn lijf. Of het lijf van iemand anders, ik wist het al niet meer. Eigenlijk moest ik zo snel mogelijk uitpakken, anders ging de houdbaarheid verloren.

Drie maanden woonden we nu in ons nieuwe huis. Een groot kashuis met oneindig veel ramen, serres met helder licht, bakstenen muren en deuren van staal met glas. Het huwelijk had de verbouwing van mozaïektegels en stopcontactenlogica overwonnen. En ik kreeg de lichtroze keuken, waar ik het grootste gedeelte van de tijd zat. Vooral op de zaterdagmiddag als hij er niet was.

Aan de eikenhouten keukentafel in de uitbouw, het lichtste stukje van het huis. Damp krioelend in dansende cirkels onder mijn neus. Het hete keramische koffiemokje geklemd tegen de borst. Alsof de hitte van het aardewerk, via de zijde van mijn blouse, makkelijk mijn hart binnendrong. En iets aanwakkerde wat achteraf al lang uitgedoofd bleek.

Zonder na te denken typ ik het bericht. Naar hem. Over dat ik weg ben vanavond. Ga maar lekker slapen. Alvast. Terwijl mijn duim op verzenden drukt, hoor ik de krant trillen op het aanrecht. Ik sluip er naartoe en zie berichtjes op het oplichtende scherm van zijn telefoon.

Mijn gedachten dromen rond, als de kringen boven het koffiemokje. Langzaam krullend in oneindige leegte. Van het moment dat we elkaar kusten op muziek, terwijl jij de hele avond je ogen op mij los liet staren. Verboden momenten samen – zonder enig besef van toekomst.

Zonder enig besef van jouw wederhelft die alleen in jullie bed lag. Jouw verraad en ons nieuwe bestaan samen. Drinken tot we erbij neervallen, reizen tot we vervuld waren, zoenen tot onze lippen barsten. Dromen tot we weer wakker werden naast elkaar. Vrijen tot we een kind kregen.

Het opnieuw trillende geluid onder de krant haalt mij uit mijn gedachten en ik zie nieuwe berichtjes. Sarah. Aha. Collega, had wel eens over haar gehoord. Geschiedenis herhaalt zich blijkbaar, maar misschien ook niet. Mijn duimen vormen zijn stem, voor een keer.

“Hey Sarah, ja heerlijk dagje vandaag.
Ben alleen thuis vanavond. Zin in wijn?”

Ik kijk op, klem nog steeds mijn handen gekromd om het mokje, denk hem thuis te horen komen. De wind kaatst tegen de glazen voorgevel van het huis en de zon piept een laatste keer tussen de wolken door. Felle kleuren van het interieur vormen zich tot een glinstering in mijn ogen en een warme gloed neemt het over, ergens in mijn onderbuik.

Een kashuis, een kind en elke zaterdagmiddag, als hij aan het golven was, de blauwe kratjes met het veel te dure brood dat mij iedere week herinnerde aan dezelfde vraag. Iets met liefde zonder passie. Een antwoord gaf het brood niet. Het zei; Rustiek. Vers. Krokant. Verder niks, misschien met een graantje hoop aan de zijkant.

“Een wijntje kan geen kwaad, tot vanavond. 8 uur?”

Sarah’s bericht schreeuwt de woonkamer in. Ik ruim alle boodschappen op, steek wat kaarsen aan en wacht rustig af. Vanavond blijf ik thuis.