Jan zijn laatste – Zwanenzang

Foto: Joshua Hill

♥ Kort fictief verhaal.

“Nou dame, je weet toch wel dat het vet niet door de gootsteen moet?”
Annemiekes wangen kleuren lichtroze bij deze vraag en ze staart naar het keukenkastje onder de kraan. Haar ogen ontwijken de blik van de man die op zijn knieën leunt, zijn hoofd voor een paar minuten uit de zwanenhals. Hij probeert haar aan te kijken. Annemieke vraagt zich af of ze nu nog koffie kan aanbieden. Altijd dat verschrikkelijke ongemak als er iemand iets komt maken in het huis. Hij ligt daar maar op zijn knieën in haar ellende te wroeten met zijn blote handen. Moet ze praten? Interesse tonen in de meterslange slang die door de pijpen van haar keuken wordt gehaald?

“Dat heet een veer!” lacht Jan en hij steekt opnieuw zijn hoofd uit het keukenkastje en wijst naar het kopje in haar hand. “Koffie, lekker!”
Ze loopt met twijfelende benen om de man heen. Schept met een plastic lepeltje de gemalen koffie in het apparaat. Haar enkels naast zijn hoofd.

“Woont zo’n knappe dame hier helemaal alleen?” Jans hoofd lijkt zich nu meer buiten het keukenkastje te bevinden dan erbinnen. Het liefst zou Annemiek hem terugduwen, ver de zwanenhals in. Tussen al het vet en alle andere troep wat zich daar verzameld heeft.
“Uhm, nee. Ik woon hier samen” Ze zet snel het koffiekopje naast hem op de grond en loopt terug naar de woonkamer.

Zou hij het niet zien? Ze probeert met de ogen van de loodgieter haar eigen woonkamer te bekijken. Overal hangen foto’s van hen, op vakantie, in bikini. Ze voelt de neiging om alle fotolijstjes in de vensterbank om te draaien. Met hun half blote lichamen tegen het marmer. Niet meer zichtbaar voor de werkman die op dit moment zich een weg probeert te banen in haar zwanenhals en het liefst meer.

Ze hoort de sleutel in het slot draaien, een vrouw stapt de woonkamer binnen. “Hallo! Wat fijn, hoe gaat ie hier?” Froukje groet de loodgieter. “Ha! Wat leuk, moeder en dochter” groet Jan terug.

Annemieke klapt haar kopje fel op het aanrecht. Froukje loopt naar Annemieke toe, ze drukt een lange kus op haar lippen en legt haar hand op de hare.
“Dit is mijn vrouw” lacht ze vriendelijk.
Jan steekt zijn hoofd uit de deurpost. “Oh.. sorry”. Hij heeft zijn koffer met gereedschap in één seconde gereed en lacht met een minimale mond.
“Tis klaar hoor, ik ga maar weer”.