Ik doe alsof

– ??????? –

Langzaam en onzeker beklim ik de heuvel op mijn oude en toch gloednieuwe hardloopschoenen. Joggend het stadspark door. In een ritme wat nog trager is dan een beginners tempo beweeg ik over de onverharde schelpenpaadjes en grasvlakten. Tussen alle bomen en watervlakten door. Mensen komen voorbij. In felle hippe kleren of in oude truien en versleten joggingbroeken. Lachend en knikkend begroet ik de andere hardlopers. Niemand weet dat ik nog een beetje doe alsof.

Het is zwaar, al mijn spieren en gewrichten doen pijn en ik kan me met mijn goede verstand niet voorstellen dat dit nou gezond voor je is. Ik loop door en kijk om me heen. Want lang keek ik naar anderen. Hoe zij sportief waren en ik niet. Hoe zij alles konden doen wat ze wilden, en ik niet. Hoe zij in beweging waren, en ik niet. Mijn voet wilde niet, mijn lichaam zat vast en ik werd gedwongen tot stilstaan. Voor een lange tijd.

Plotseling besef ik me dat ik er van de buitenkant net zo uitzie. Een sportieve bouw, lange benen en omdat ik vroeger altijd gesport heb lijkt het me makkelijk af te gaan. De binnenkant is een heel ander verhaal. Waarschijnlijk hebben andere hardlopers ook last van pijn, fysiek of ergens anders. Hebben we dat niet allemaal? Hoe fel & hip de sportkleren ook zijn en hoe soepel iemand ook beweegt.

Ik loop door en de pijn wordt minder. De wind waait door mijn haren, mijn benen bewegen in het oude ritme van hardlopen dat ik nog goed ken. Endorfines dempen de pijn en angst. Mijn hoofd maakt merkbaar gelukshormonen aan. En die zijn ook wel nodig want ik ben bang om te bewegen. Maar rennend neem ik de gevoelens mee, laat ze er zijn. Maar niet overheersen. Die tijd is geweest. Nu weet ik dat een fysieke uitdaging juist goed is, en zorgt voor herstel. Maar vanbinnen voelt het nog doodeng. Het is raar om weer te sporten na vier jaar. En het vertrouwen moet nog terugkomen. In mijn lichaam. In mezelf. En in mijn proces.

Bovenaan de heuvel voelt het ineens alsof ik meer lucht krijg. Dit is het moment dat ik met mezelf afspreek voor altijd de natuur op te zoeken, meerdere keren per week. En te bewegen, hoeveel pijn mijn lichaam ook doet. Want ik zet iets in beweging. Alsof dingen beter verwerkt kunnen worden wanneer je beweegt, wanneer je buiten bent.

De heuvel af loop ik weer terug naar mijn fiets. Ik onthoud voor altijd dat het niet uitmaakt hoe vloeiend iemand ook loopt en hoe fel de sportkleren ook zijn. Niemand weet waar een ander last van heeft en zich zorgen over maakt. En “doen alsof” bestaat eigenlijk niet. Ik deed vandaag alsof ik weer aan het sporten was. Maar was dit niet gewoon zo? Er zit een grootheid in elk proces, in elke minuscule stap. Elke beweging is er ééntje vooruit. Op welk vlak dan ook. En voordat je het weet ben je de heuvel over en durf je verder te gaan.

Reclame van Nike uit 2012 \\
Greatness is for us all. Greatness is wherever somebody is trying to find it.

6 Replies to “Ik doe alsof”

  1. Wat mooi beschreven, wat heerlijk om weer te kunnen lopen en vooral, wat fijn om weer vertrouwen te krijgen! You Go Girl!

    1. Ja echt heerlijk om weer te kunnen lopen! Was echt vergeten hoe het voelt.
      Lekker buiten & maakt niet eens uit of het lekker weer is. Ik snap dat jij dit al jaren doet nu!

  2. Wat fijn voor je dat je zo’n stap hebt kunnen maken. Beginnen is ook sporten, toch?

    1. Ja ontzettend fijn, en je hebt helemaal gelijk. Het duurde even voordat ik het doorhad. Beginnen is ook sporten, juist omdat een nieuwe start maken soms zo moeilijk is!

  3. Mooi om te lezen hoe je het vertrouwen in het ‘eigen kunnen’ van je lichaam weer aan het herstellen bent.

    1. Wat schrijf je dat mooi. Soms is het een hele weg om dat vertrouwen terug te vinden en ik denk voor vele mensen wel herkenbaar.Maar ook mooi om hier mee bezig te zijn & om te merken dat je meer aankunt dan dat je zelf soms denkt!

Laat een reactie achter op margit Reactie annuleren