Deze mensen hebben geen idee

– ??????? –

Met de bus. Niet omdat het zachtjes motregent vandaag of omdat mijn band weer eens lek is. Maar omdat ik niet weet hoe het straks met mij zal gaan. Dus voor de zekerheid en in hoge uitzondering stap ik in op lijn 10. Ik voel mijn buik, meer dan de normale misselijkheid tijdens busritten. Zenuwen gieren door mijn lichaam. Er is geen controle. Helaas behoor ik tot de groep mensen die daar niet heel goed op gaat.

Het is een dag waar de mist overheerst en de zon niet door lijkt te komen. Ik loop het ziekenhuis binnen met het gevoel dat de komende dertig minuten bepalend zijn voor de rest van mijn leven. Alsof na het bezoek helder zal zijn hoe de rest mijn leven eruit zal zien. Zal de prik gaan helpen? Kan ik straks na 4 jaar beter lopen? Niemand heeft een idee.

De vrouw aan de balie kijkt nors en typt allerlei informatie in de computer. Ze kijkt op, ah dit is een leuke dokter hè? Daar heb je geluk mee. Ik beaam haar opmerking en we praten kort. De dokter is inderdaad betrokken en wil graag weten hoe het écht gaat. Een geluk dat je soms moet hebben met zorgverleners.

Nog 5 minuten. Snel even naar de wc, de mannen want de vrouwen is bezet. Als ik mijn handen was, gaat de knalroze wc-deur open en loopt een lange mannelijke dokter de ruimte in. Hij had de knalroze deur even gemist. We lachen allebei en ik loop weer verder. Deze mensen hebben geen idee. De korte gesprekken hebben ervoor gezorgd dat ik ontspannen in de wachtkamer zit. Terwijl de gedachte over wat er komen gaat door mijn hoofd raast.

Schoenen plus sokken uit en ik word opgehaald voor de kleine ingreep. In enkele minuten is het klaar. Een spuit met pijnstillers in mijn linkervoet. De aardige vrouwelijke dokter geeft kort instructies. Niet teveel belasten de komende dagen.

Moeizaam loop ik het ziekenhuis weer uit en ineens lopen er tranen over mijn wangen. Niet van de pijn maar van een gek gevoel. Zittend op een bankje bel ik mijn vriend. Na zoveel jaren kijk ik natuurlijk uit naar een behandeling die verlossing geeft van de dagelijkse steken in mijn voet. Durf ik nog te hopen?

Pijn is niet het enige wat deze blessure heeft gebracht. Er is langzaam een weg van bewustwording ontstaan. Een duidelijk verschil tussen de feitelijke pijn en de last die ik ervaar. Af en toe, verplicht, even stil staan en om je heen kijken. Leef je in pijn of laat je de pijn met jou meeleven? Sinds ik niet meer elke dag denk ik wil er vanaf! ervaar ik minder last. Mag het ook bij je horen? Met alle lelijke kanten waar je af en toe schijtziek van wordt.

Langzaam hijs ik mezelf van het bankje en loop moeizaam naar de bushalte. De bus komt er direct aan. Ik voel me blij, bang, onzeker en trots. We zien het wel. Hinkend weer de de bus in, verder met het pad wat ik aan het bewandelen ben. Het oplossen van de pijn is een tijd mijn hoofddoel geweest maar dat is het niet meer. Er zijn mooiere projecten en situaties in het leven om je op te focussen. Een beetje mistig is niet erg. Je hebt niet altijd helder zicht nodig om ver te kunnen kijken.

2 Replies to “Deze mensen hebben geen idee”

  1. Lieve Margit, wat mooi (en dapper) dat je ons meeneemt op je pad. Je inzichten kunnen volgens mij voor velen waardevol zijn; ik hoop (daarom) dat je doorgaat met je blog want, zoals je zelf al zegt ‘wat je aandacht geeft groeit’!

    1. Mooie woorden Juul, dankjewel voor je lieve reactie. Zo is het inderdaad, wat je aandacht geeft groeit. En ik ga zeker door met mijn blog! Precies om wat jij zegt, hoop dat het waardevol kan zijn voor anderen ♥

Laat een reactie achter op Julia Reactie annuleren