Aan de andere kant van de tafel

Foto: Karly Santiago

– ??????? –

Dinsdag kreeg ik een nieuw advies over hoe nu verder. Zenuwachtig zit ik aan het bureau. Aan de andere kant van de steriele witte tafel zit mijn arts, ze kijkt vriendelijk en hoopvol. Of misschien maak ik dat ervan. Voordat ze begint met praten leest ze mijn dossier nog even zorgvuldig door. Een paar tellen, die aanvoelen als minuten, is het stil.

In de stilte denk ik na. Het voelt gek dat ik nu aan de andere kant van dit bureau ben beland. Ooit zat ik zelf op de plek waar de uitzonderlijk vriendelijke dokter nu zit. Maar nu zit ik hier, aan de andere kant, als de patiënt. We gaan het hebben over mijn voetblessure waar ik al vier jaar last van heb. Ik krijg de uitslag van de scan die twee weken geleden is gemaakt.

In de afgelopen jaren is de pijn eigenlijk nooit weggeweest. Het ongemak en de steken in mijn voet waren altijd bij me, of ik het nou wilde of niet. Elke dag voelde als een gevecht om de dagelijkse dingen normaal te kunnen doen. Ik miste mijn oude lichaam en wilde terug naar een mijn leven ervoor. Naar de basketbal trainingen, een aantal keer per week.

Ik moest langzamer bewegen, besloot anders te gaan eten en ging me verdiepen in meditatie. Hierdoor leerde ik beter te luisteren naar mijn lichaam. Had ik meer pijn dan normaal? Dan ging ik kijken op welk gebied ik beter mijn grenzen aan moest geven. Ik had meer tijd en rust nodig. Goed voor mezelf zorgen werd prioriteit, lief zijn en soms even een stap terug.

Luister naar het fluisteren van je lichaam zodat het niet hoeft te schreeuwen

Deze zin werd een soort levensmotto en een mooie levensles. Mentaal en fysiek begon ik me beter te voelen. Er kwamen nieuwe hobby’s. Ik kreeg de les dat je als persoon altijd kunt veranderen, wanneer je wil. Je kunt nieuwe activiteiten ondernemen, nieuwe hobby’s krijgen. Hoe oud je ook bent. Het pad ging zelfs zo ver dat ik vaak het gevoel kreeg dat het misschien wel een cadeau was dat mijn leven zo liep. Het geluk zit niet in een moment maar in de weg er naartoe.

De woorden over geluk flitsten door mijn hoofd, terwijl ik wacht op het moment dat de dokter begint met praten. Op het beeldscherm van haar computer verschijnt de scan en ze geeft uitleg over wat ze ziet. Een grijs plaatje met donkergrijze contouren met iets wat lijkt op een voet, mijn voet. Haar uitleg is helder en snel. De uitslag is goed, er is niks meer te zien. De mededeling die hoort bij dit positieve nieuws is dat ik weer mag opbouwen met belasten. Ik denk dat dit het advies was waar ik de afgelopen vier jaar het meest van gedroomd heb. Mijn geluk stond vaak in directe verbinding met de hoop op een moment van pijnvrij bewegen. Ik kijk naar de andere kant van de tafel. De blik van mijn lieve revalidatiearts is vriendelijk en hoopvol. Ik had het goed gezien. Ik glimlach, krijg nog wat uitleg en ga weer naar buiten.

Buiten laat ik het gesprek nog een keer tot me doordringen en langzaam maakt onzekerheid plaats voor een blij gevoel. Goed nieuws, ik mag weer bewegen. Maar ik weet ook dat mijn geluk niet van dit ene moment afhangt. Iets wat ik al die jaren heb gedacht.

Vasthouden. Ik ben er goed in. Altijd een reden voor stilstaan in plaats van vooruit. Een schijnveiligheid die je nooit vast kunt pakken. Pijn is een zekerheid in mijn leven, iets wat er altijd is. En wat ervoor zorgde dat ik mijn leven niet volledig dacht te kunnen leven. Veilig en vertrouwd. Een stukje zekerheid kan ook negatief zijn, weet ik nu. Het houdt me tegen terwijl ik juist vooruit wil. Lopend en nu zelfs weer rennend.