Toen ging het snel

– ??????? –

“Het is bijna zover, het zijn de laatste kleine dingetjes”. Een mantra, ik hoor het mezelf herhalen. Deze zin spreek ik overtuigend uit naar de mensen om mij heen als ze vragen stellen. De woorden blijken zelfs helpend te zijn om mezelf te herinneren dat het heus ooit zo ver is.

Als een foto er eindelijk goed uitziet op de laptop, zorgen de nieuwe instellingen ervoor dat de curry op mobiel lijkt op een verfrommeld plaatje. Ergens in de verte is iets van rijst met spinazie te zien. De to do list blijft zichzelf op deze manier wonderbaarlijk aanvullen, maandenlang. Ik vraag me af of het bestaat, een speciaal moment dat het eindelijk zover is? Wanneer dan?

Vrijdagmiddag, het lijstje is leeg. Een gek gezicht. Voor het eerst stuur ik een berichtje met de naam van mijn wesbite naar mijn beste vriendin. Ik kan het eeuwig blijven uitstellen. Op deze manier komt er nooit iets nieuws van mij de wereld in. Let’s do it.

En toen ging het snel. Het was niet bedacht, niet gepland maar ik denk dat het zo moest zijn. Food by Moon vloog over de app. Iedereen die ik al weken toeriep dat het toch echt over een paar dagen online zou komen kreeg een berichtje. Ik kreeg reacties, veel zelfs.

• 

• 

• 

Op spannende/belangrijke/mooie momenten maak ik soms foto’s. Van mezelf, van mijn omgeving, van de pose die mijn kat aanneemt op dat specifieke moment. Met een rood hoofd, trillende handjes en een gek gevoel zie ik alle berichtjes voorbijkomen. Lang zit ik op deze manier achter mijn eettafel.

’s Avonds laat, boodschappen zijn nog niet gehaald. Ik overweeg een patatje te halen. Het patatje wat ik echt nog wel eet zo nu en dan, voelt nu niet helemaal op zijn plaats. Sinds vandaag ben ik een soort heilige maria aan het uithangen op internet. Dus wandelend naar de supermarkt en boodschappen halen voor het makkelijkste recept wat ik ken; pasta.

Ik kook, check berichtjes, bekijk statistieken van bezoekers en tegelijkertijd probeer ik te ontcijferen hoe dat nou werkt met Instagram en hashtags. Welke datum is het eigenlijk vandaag? 27 september 2019, ik moet lachen. Tussen het allereerste begin en het live zetten van de website, zit exact 3 maanden en een half uur verschil.

Ik ben nooit zo ver, ik was nooit zo ver. Maar vandaag moest het gewoon zo zijn. Jullie hebben het gelezen en ik heb veel leuke reacties ontvangen (dank!!). Ik krijg foto’s van gerechten die gemaakt zijn en je wilt echt niet weten hoe blij me dat maakt.
Een onzeker gevoel is er nog steeds, Brene Brown komt ook echt nog wel voorbij. Je kunt niet echt dapper zijn zonder kwetsbaarheid. Nou dat heb ik wel gevoeld de afgelopen dagen. Het is een gekke combinatie van trots en kwetsbaar voelen tegelijkertijd. Dat kan blijkbaar.

“Het is zo ver. En er zijn altijd kleine dingetjes”.

De foto bovenaan is gemaakt in Italië, op een zondag avond in de lente. In de tuin voel ik nog even na hoe bijzonder het weekend in de bergen was. We hebben de liefde gevierd. Ik heb moeite om de bruiloft-bubbel te verlaten. Tijdens deze reis ben ik weer meer gaan schrijven. Zoveel inspiratie. Zoveel liefde. Van lente naar herfst, in de tussentijd kan er veel veranderen ❥ .